Stoczniowcy czekają na koniec

Nastroje w gdańskim zakładzie. Gdyby się to wszystko rozwaliło, tobym chociaż wiedział, na czym stoję – mówi 56-letni ślusarz ze Stoczni Gdańsk

Czwartek, 14 maja. Stoczniowcy wychodzą z pracy. Idą przez znaną na całym świecie bramę numer 2. Na bramie Jan Paweł II, transparent stoczniowej "Solidarności", kwiaty w wazonie. Obok – pomnik Poległych Stoczniowców.

W rękach mają zakładową gazetę "Kurier". Na pierwszej tytuł: "Piłka po stronie Komisji". W artykule władze stoczni mówią o poprawieniu planu restrukturyzacji stoczni, pozytywnych opiniach rządu.

Ale robotnicy i tak wiedzą swoje. – To koniec – twierdzą. Boją się, że ich zakład zostanie zamknięty tak jak Stocznie Szczecin i Gdynia, bo Komisja Europejska odrzuci plan restrukturyzacji. A wtedy 2200 osób straci pracę.

Rządy padają, a stocznia działa

Przy kiosku z pamiątkami jak spod ziemi pojawia się Karol Guzikiewicz, wiceszef stoczniowej "Solidarności". Ostatnio ostro krytykował premiera Donalda Tuska za nazwanie stoczniowców protestujących podczas kwietniowego kongresu Europejskiej Partii Ludowej zadymiarzami. Prawie codziennie grzmi w mediach: – My tylko bronimy miejsc pracy.

– Taaa, wszyscy, którzy z nimi (rządem – red.) walczą, to przeciwnicy. Ale im bardziej mi dokopują, tym lepiej – mówi teraz z szyderstwem w głosie do siedzącego w...