Róża siedziała we mnie

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Dałam tej roli dużo. Tak dużo, że jeszcze się z niej nie uwolniłam. Ona mnie poharatała - mówi Agata Kulesza w rozmowie z Barbarą Hollender

Rz: Role w „Sali samobójców" i „Róży" to chyba wspaniały prezent od losu. Tym bardziej że kino pani dotąd nie rozpieszczało.

Tak, można przeżyć całe aktorskie życie i nigdy takiej szansy nie dostać.

W „Róży" zagrała pani kobietę z Mazur, tuż po II wojnie światowej. Wplątaną w tryby historii, sponiewieraną, gwałconą, niepotrafiącą już nikomu uwierzyć i zaufać. Myślę, że taką kreację ogląda się na ekranie raz na wiele lat. Dziennikarze rozpływali się w zachwytach, ale gdyńskie jury pozostało obojętne. Zabolało?

Aktor nie pracuje dla nagród, tylko dla publiczności. A ja widziałam widzów, którzy wychodzili z „Róży" poruszeni. I pomyślałam: „Jeśli ktoś poczuje solidarność z upodloną, tragiczną kobietą, mój wysiłek miał sens".

Zagranie w tym filmie musiało panią sporo kosztować.

Dałam tej roli dużo. Tak dużo, że jeszcze się z niej nie uwolniłam. Ona mnie poharatała. Musiałam zapomnieć o aktorskich technikach, wydobyć prawdziwe emocje. Na planie naprawdę leciałam głową w dół, bez trzymanki. Mentol można sobie wpuszczać do oczu w serialu. Róży szukałam w sobie.

Poświęciła pani dla niej własną próżność.

Sama namawiałam Wojtka Smarzowskiego, żeby moją bohaterkę oszpecić. Ona po tych wszystkich gwałtach...