Jak ratować Europę

źródło: AFP

Obecny kierunek ewolucji UE nie ma wiele wspólnego ze źródłami sukcesu EWG powołanej w Rzymie 25 marca 1957 r.

źródło: Archiwum

Michał Wojciechowski

Należy walczyć z biurokracją, pasożytnictwem socjalnym i fałszywymi ideologiami, a nie z Unią Europejską jako taką – twierdzi publicysta

Na temat jednoczenia Europy spotyka się poglądy skrajne: entuzjastyczne i wrogie. Tymczasem zbliżenie między krajami europejskimi, jakie nastąpiło po II wojnie światowej, ma dwie twarze.

Zamysł integracji po II wojnie światowej miał wyraziste cele polityczne i gospodarcze. Po pierwsze, trzeba było uniknąć nowej wojny. Po drugie, włączyć w integrację Niemców, by przestali zagrażać reszcie, a sami mogli się pokojowo odrodzić. Po trzecie, w sojuszu z USA zmusić Sowiety do odwrotu.

Z kolei celem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG, najpierw od 1957 r. Francja, RFN, Włochy i Beneluks) było otwarcie rynków i zniesienie ograniczeń krępujących produkcję i wymianę. Choć powstały pewne regulacje centralne, były one dużo mniej dolegliwe niż uprzednie bariery celne, protekcjonizm i przepisy krajowe. Przy zachowaniu umiaru w wydatkach na administrację i pomoc socjalną, a tym samym w fiskalizmie, przyniosło to długotrwały wzrost.

Warto zauważyć, że osiągnięto to prawie bez instytucji centralnych. Kraje EWG decydowały o swoim prawie, walucie, finansach. Wspólna korzyść wystarczyła, żeby posuwały się w tym samym kierunku. Nie programowano koncepcji cywilizacyjnych, ale trzeba pamiętać, że działając w świeckich państwach, Robert Schuman, Alcide De Gasperi i Konrad Adenauer byli przekonanymi katolikami. Było też oczywiste, że kraje zachodniej Europy przeciwstawiają się zniewoleniu niesionemu...