Pocztówka z PRL

Nowa Huta, miejsce, gdzie przeżyłem szmat czasu. Między szkołą podstawową a końcem studiów  – zatem dużo więcej niż samo dzieciństwo. Ani się tam urodziłem, ani miałem szansę pokochać to mrowisko poukładanych w zawiłe szeregi bloków, między którymi prześwitywała czasem zielona przestrzeń publicznego parku wyrwanego przez szalonych planistów niezgrabnej idei poukładanego, socjalistycznego miasta. Parki jednak zakwitły w Nowej Hucie długo później, w latach 70., w tym samym czasie, gdy próbowano je meblować betonową menażerią przedziwnych rzeźb i muszli; wszystko, by nieco zhumanizować  otoczenie.

Oryginalny stalinowski zamiar z początku lat 50. był prosty. Nowa Huta miała być lustrzanym odbiciem sowieckiego Magnitogorska czy innych przemysłowych miast Uralu; wielkim ulem, gdzie w kilkunastometrowych klitach upchałoby się klasę robotniczą zebraną z całego kraju do obsługi wielkich pieców wielkiego kombinatu. Komfortów im nie...