Na cienkiej linie

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Wydaje się, że minister sprawiedliwości ma jedną cechę, która jest mu bardzo pomocna: to cierpliwość – uważa autor

Jarosław Gowin nie jest drugim Lechem Kaczyńskim, ale warto pamiętać, 
że historia PiS zaczęła się 
od popularności, jaką 
zdobył tragicznie zmarły prezydent w resorcie sprawiedliwości 
w rządzie Jerzego Buzka 
– pisze publicysta

Część komentatorów i twardych wyborców prawicy wyraża się o nim z pogardą: lawirant, pływak, mięczak. Po poniedziałkowej konferencji premiera, który ogłosił, że Gowin zostaje w rządzie, takie opinie były szczególnie częste. „Gowin położył uszy po sobie, dał się sponiewierać, przegrał". On sam napisał na Twitterze: „Nie uważam się za chojraka, ale chłodnego realistę politycznego". Przypadek Jarosława Gowina każe na nowo postawić pytanie o granice kompromisu i pragmatyzmu w polityce.

Gowin i związani z nim ludzie na moment stali się bohaterami prawej strony, gdy sprzeciwili się solidarnie skierowaniu do prac w komisjach sejmowych wszystkich zaprezentowanych w parlamencie projektów ustaw o związkach partnerskich. Szybko jednak tę pozycję stracili, a przynajmniej stracił ją sam Gowin, gdy z mediów popłynął komunikat: „Gowin przyznaje się do błędu".

Komunikat był wynikiem klasycznej manipulacji, bo w istocie minister sprawiedliwości przyznał się jedynie do błędu w procedurze konsultacji z szefem rządu stanowiska, jakie przedstawił w Sejmie, mówiąc o niekonstytucyjności związków partnerskich. Był to klasyczny kazuistyczny manewr: Gowin niby przepraszał, ale wcale nie za swoje słowa. Nie była to w żadnym wypadku zmiana stanowiska.

Punkt zakotwiczenia

Niedługo później zwolennicy politycznego maksymalizmu wytknęli...