Zapomniana królowa

autor zdjęcia: Roman Bosiacki

źródło: Fotorzepa

Piotr Małachowski – w tym roku nikt na świecie nie rzucił dyskiem dalej od niego

MŚ w Moskwie. Zaczynają się w sobotę, polską siłą będą przede wszystkim rzuty dyskiem, młotem i pchnięcie kulą.

Na mistrzostwa świata jadą w barwach biało-czerwonych ci, którzy zdobyli minima. Tyle że minima nie wygrywają, wygrywają talent, praca i zdrowie oraz pieniądze.

Polska lekkoatletyka z niecierpliwością czeka na mistrzostwa, bo to rzadka okazja, gdy o naszych sławach bieżni i rzutni słychać wreszcie trochę więcej. Nie ma co czarować – olimpijskie złoto Tomasza Majewskiego kilka tygodni zachwyca, ale potem lekkoatletyczne życie wraca na stare tory: gdzieś tam na małych stadionach ambitni młodzi ludzie skaczą, biegają i rzucają, Majewski przechodzi operację, ktoś wygrywa na mityngu, a zwykły Polak o tym wie mało albo nic.

Wyraźnie czuje się ten sezonowy smutek, w czasie między igrzyskami, mistrzostwami świata i Europy, gdy nawet rekord kraju jest informacją na drugim planie, daleko po rewelacjach ligowych i transferowych w piłce nożnej lub porażkach siatkarzy. Przed mistrzostwami wypada przypomnieć sobie o gwiazdach, o tradycjach, jak zawsze policzyć szanse medalowe, pokiwać z troską głową nad tym, że działacze wybrali tych, a nie innych, aby potem rozliczyć ich z zapowiedzi.

Tak wypada, bo mistrzostwa świata w lekkiej atletyce to wciąż jedna z największych imprez sportowych świata, no i jakiś polski medal niemal zawsze się pojawia, a z nim chwila ułudy, że w najbardziej klasycznym z klasycznych sportów jeszcze się trochę liczymy.

Tak się robi historię

Edward...