Wałęsa z głowy czy z teczki?

autor zdjęcia: Beata Kitowska

źródło: Fotorzepa

autor zdjęcia: Bartek Sadowski

źródło: Fotorzepa

Janusz Głowacki

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Sławomir Cenckiewicz

źródło: Plus Minus

Janusz Głowacki „Przyszłem, czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy”, s. 238, Świat Książki

źródło: Plus Minus

Sławomir Cenckiewicz „Wałęsa, człowiek z teczki”, s. 446, Zysk i S-Ka, Wydawnictwo

Czym Lech Wałęsa mógł ująć Janusza Głowackiego, który – było nie było – jest najlepszym wytworem salonu warszawskiego? Opacznym odbiciem. To niemal Głowacki 
w dzikiej wersji umysłu i języka.

Czyżby Janusz Głowacki walczył o swą reputację? Myślałem, że temu służy książka o konfliktach wokół scenariusza o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy. Mógł sprawę zbyć żartem, jak to ma w zwyczaju. Może uznał, że udział w tym filmie okazał się moralnie zbyt kosztowny. Jest to pierwszy przypadek, gdy trzeba poważnie zwątpić w jego autorską uczciwość, po pół wieku twórczości. Bo drobiazgów nie będziemy się czepiać. W lekturze okazało się, że chodzi mu o reputację ironisty zagrożoną brakiem dystansu Wajdy, a nie o prawdę.

Pojedynek z Głowackim jest ryzykowny. Nie dlatego, że przeciwnik tak inteligentny i ma riposty cięte a eleganckie. To maestro uniku. Wydaje ci się, że uderzasz go w czuły punkt a okazuje się, że tam go już nie ma, w tym miejscu się poddał i nie dba o wygraną. Po czym rozbraja cię przewrotnym wdziękiem i dobija ironią.

Ale niech tam, najwyżej się ośmieszę biorąc go poważnie.

Trochę głębi

Autor scenariusza i książki jest oczarowany Wałęsą. Bo to też mistrz słowa, lecz ludowy, co  wzmacnia. To także mistrz uniku. Niby się poddaje, a rozbraja przeciwnika siermiężnym czarem i dobija ze sprytem chłopskiego Makiawela. Czym prostak może ujmować „Głowę", było nie było najlepszy wytwór salonu warszawskiego? Opacznym odbiciem. To niemal Głowacki w dzikiej wersji umysłu i języka. Podobne mu mistrzostwo widać w autentycznych...