Rosyjscy Irvingowie

autor zdjęcia: Anna Brzezińska

źródło: Plus Minus

Jelcyn – Wałęsa, rok 1993: Rosja bierze odpowiedzialność za zbrodnię katyńską

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

autor zdjęcia: Piotr Wittman

źródło: Fotorzepa

Putin – Tusk, rok 2009: pakt Ribbentrop-Mołotow miał ze strony ZSRR charakter prewencyjny

Kiedy rosyjscy intelektualiści zarzucają Polakom antysemityzm, ksenofobię, a nawet kolaborację z Hitlerem, to przemawiają jednym głosem z francuską czy niemiecką lewicą, indoktrynującą „ciemne” narody Europy Środkowej.

Rok 2002. Polska jest dwa lata po rozpoczęciu debaty nad zbrodnią w Jedwabnem. Przez media przetacza się dyskusja, przedmiotem której jest problem postaw Polaków wobec Żydów w trakcie niemieckiej okupacji. Rozliczenie jest bolesne. Nie brakuje ostrych sporów o skalę antysemityzmu w okresie wojny. Ich ceną bywa formułowanie oszczerczych, polonofobicznych opinii (argumentów dostarczają „Sąsiedzi" Jana Tomasza Grossa – książka, która wywołała całą tę burzę). A jednak trzeba przyznać, że choć Polacy byli ofiarą III Rzeszy, to również muszą się zmierzyć z faktem, że nie są narodem aniołów.

Tymczasem w Rosji w miesięczniku „Nasz Sowriemiennik" ukazuje się tekst „Szlachta i my" Stanisława Kuniajewa, poety i publicysty, redaktora naczelnego tego czasopisma. Autor przedstawia Polaków jako naród, który w czasie drugiej wojny światowej był kolaborantem Niemców. Kreśli przy tym szeroką panoramę historyczną, stwierdzając: „w szeregach Wehrmachtu walczyło przeciwko ZSRR ponad 100 tysięcy Polaków. To poważna liczba. Można ją porównać z liczbą polskich kawalerzystów marszałka Poniatowskiego, który szedł w składzie armii Napoleona na Moskwę w 1812 r. To była już jakby czwarta (po roku 1612, 1812 i 1920) wyprawa Polaków na nasze ziemie".

Znamienne są słowa Kuniajewa dotyczące Powstania Warszawskiego:...