Rabunek, który może być zamieciony pod dywan

źródło: AFP

To zaledwie niektóre z cennych obrazów z kolekcji Corneliusa Gurlitta

Posiadanie dzieł sztuki z rabunków nazistowskich jest dzisiaj bezkarne. A ich odzyskanie przez byłych właścicieli niemal niemożliwe.

Cała historia ma dwa początki. Pierwszy sięga czasów nazistowskich. Drugi zaczyna się we wrześniu 2010 roku.

Cornelius Gurlitt, formalnie obywatel austriacki, wracał pociągiem z Zurychu do Monachium. Już w Niemczech w czasie kontroli celnej zadano mu pytanie, czy ma przy sobie pieniądze. Odpowiedział, że nie.

Tak mówi wielu Niemców, którzy zdołali w przeszłości przetransferować swe oszczędności do szwajcarskich banków i już na emeryturze korzystają z nich, udając się raz po raz do Szwajcarii, przywożąc stamtąd potrzebne im sumy. Wiedzą o tym doskonale celnicy i wyłapują podejrzanych.

Nieczęsto udaje im się ostatnio wyłuskać kogoś, kto ma przy sobie ponad 10 tys. euro, co jest maksymalną sumą, którą można legalnie przewieźć przez granicę. W przypadku Corneliusa Gurlitta dopiero przy kontroli osobistej przeprowadzonej w toalecie pociągu okazało się, że ma przy sobie w gotówce 9 tys. euro. A więc wszystko w porządku.

Mieszkanie marszanda

Jednak nie dla celników, którzy na granicy niemiecko-szwajcarskiej zjedli zęby. W dodatku Gurlitt przedstawił się jako marszand. Postanowili przekazać sprawę prokuraturze w Augsburgu, aby sprawdziła, czy niemal 80-letni starszy pan nie ma czegoś za uszami. Wkrótce się okazało, że absolutnie...