Nadchodzi rodzinna katastrofa

źródło: 123RF

Trauma po rozwodzie rodziców? Dla ustawodawców to nie problem

źródło: AKG Images/East News

Szczęście rodzinne stoi najwyżej w hierarchii celów i wartości Polaków. Jednocześnie większość z nas doświadcza lub doświadczyła porażek i nieszczęść rodzinnych: wychowania w rodzinie niepełnej, rozwodów, zdrad.

Obecny moralny kryzys więzi rodzinnych stanowi przede wszystkim skutek podważenia materialnego i społecznego oparcia dla instytucji rodziny. Także do rodziny odnosi się maksyma łacińska „primum vivere, deinde philosophari" – najpierw żyć, potem filozofować. Problem nie sprowadza się przy tym do niedoboru środków na rodzinę w polityce społecznej, lecz wynika z roli i funkcjonowania państwa w dobie obecnej.

Pod kontrolą państwa

Nie ulega wątpliwości, że w ubiegłym stuleciu nastąpił znaczny wzrost roli państw w życiu społecznym. Rośnie udział wydatków sektora publicznego w dochodzie narodowym. Rośnie zasięg regulacji prawnych we wszelkich możliwych dziedzinach. Rośnie biurokracja.

Można odnieść wrażenie, że państwo nie zajmuje się tylko tymi dziedzinami, którymi zająć się nie jest w stanie. Jest to odwrotność zasady pomocniczości (czyli subsydiarności). Zasada ta, kluczowa dla katolickiej nauki społecznej, uznana jest także w preambule do Konstytucji RP. Zakłada ona, że państwo nie powinno zajmować się tym, czym mogą się zająć sami obywatele albo społeczności mniejsze: samorządy, stowarzyszenia, przedsiębiorstwa. Państwo powinno im pomagać w spełnianiu tych funkcji i wkraczać bezpośrednio tylko tam, gdzie jest to konieczne.

Jak to wygląda w przypadku rodziny? Władze chcą ją poddać kontroli państwa. Zasada pomocniczości kazałaby jednak uznać jej naturalną...