Ucieczki wilka stepowego

źródło: AKG Images/East News

źródło: Plus Minus

Gunnar Decker, „Hermann Hesse. Wędrowiec i jego cień”, Świat Książki, 2014

Hermann Hesse sam siebie nazywał „pustelnikiem, dziwakiem, neurotykiem 
i psychopatą". Biografia Gunnara Deckera dowodzi, że nie była to tylko artystyczna poza.

Nie był pisarzem skrojonym na nasze czasy – zanadto wierzył w literaturę, a za mało w popularność. Gdy tuż po wydanym w 1904 roku „Peterze Camenzindzie" spłynęła na niego fala zachwytów i tantiem, nie tyle pławił się w powodzeniu, ile wyrażał obawy, że sukces go zawłaszczy. Ten podejrzliwy stosunek do zaszczytów będzie go charakteryzował przez całe życie. Na przykład, gdy pod pierwszym lepszym pretekstem zrezygnuje z członkostwa w Pruskiej Akademii Sztuk, tłumacząc ten krok w następujący sposób: „powietrze mi nie odpowiada, to wszystko". Albo kiedy komentując przyznaną mu w 1946 roku Nagrodę Nobla, nie ma złudzeń, że członkowie szacownego sztokholmskiego gremium „za każdym razem kierują się racjami polityki handlowej".

Po II wojnie światowej potrzebowano najwidoczniej „dobrego Niemca", choć akurat Hesse ze swoją niemieckością był na bakier, a większość życia spędził na emigracji – w Szwajcarii i we Włoszech. Oczywiście, w czasach Hitlera wystarczyło to, by mocno się narazić rodakom. Choć po wybuchu I...