Gucio arachnolog

źródło: Plus Minus

Robert Pucek, „Pająki pana Roberta”, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec, 2014

Szkice Roberta Pucka będą szukać sobie miejsca na półkach księgarskich 
między działami „Podróże" i „Nauki przyrodnicze", regałami z filozofią i esejem. Mimo że w tytule mają pająki, miejmy nadzieję, że w żadnym z tych miejsc 
nie osnuje ich pajęczyna.

Zarówno tytuł, jak rojąca się od wizerunków różnych ośmionogów okładka „Pająków pana Roberta" na pozór nie kryją niczego: tłumacz i eseista, wprowadziwszy się pewnej jesieni do „starej drewnianej chatki stojącej na leśnych pagórach", uważnie i życzliwie przygląda się mikrokosmosowi wokół, szczególną uwagę poświęciwszy nie kunie czy myszom polnym (choć i o nich traktuje kilka czułych wersów), lecz stworzeniom budzącym lekki wstręt, a w najlepszym wypadku ciekawość.

Inspiracją do tego wyboru było polemiczne odczytanie znanego eseju Herberta, zainteresowanie tekstami XVII-wiecznych filozofów natury, a może również pamięć o świetnych szkicach Maeterlincka poświęconych mrówkom i pszczołom? Rok na odludziu zaowocował kilkunastoma szczegółowymi opisami gatunków, znanych nam pewnie z widzenia, lecz nie z nazwy, cienkonogich, szarobrunatnych zwykle mieszkańców naszych łazienek, piwnic lub ogródków, od nasosznika po skakana.

Gdyby te zapiski były tylko inwentaryzacją pająków dokonywaną gdzieś na Przedgórzu Karpackim, już okazałyby się wystarczająco egzotyczne. Pisanie o przyrodzie wyszło przecież z mody wiele lat temu. Dziś dwóch–trzech biologów bywa dopuszczanych do mediów po to, by...