Czas buntu

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Andrzej Duda – konserwatywna korekta

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Paweł Kukiz – wotum nieufności dla klasy politycznej

autor zdjęcia: Magda Starowieyska

źródło: Fotorzepa

Mateusz Matyszkowicz

Głosowanie na Kukiza to uderzenie pięścią w stół. 
PO i PiS tracą bowiem zdolność komunikowania się 
ze społeczeństwem – pisze publicysta.

Kongres PiS w Katowicach. Pośród licznych paneli – takich o gospodarce, sprawach zagranicznych i kulturze – także dyskusja o buncie. O „Anatomii buntu" – jak przeczytaliśmy w programie. To, co stało się podczas wyborów prezydenckich, często diagnozowane jest jako bunt. W tym zgodni są zarówno eksperci z prawej strony, jak i Adam Michnik, którego słowa o gówniarzach przypomniał w czasie panelu socjolog Michał Łuczewski. Ale też kilka dni temu Tomasz Lis, który arogancko mówił w Radiu TOK FM o buncie młodych ludzi sponsorowanych przez rodziców, którzy z nudów zagłosowali na Kukiza.

Ale czy naprawdę mamy do czynienia z buntem? I czy polityczny mainstream potrafi zrozumieć wyborców, zwłaszcza tych nowych – tych między 20. a 30. rokiem życia – którzy swoim głosem doprowadzili do zmiany w Pałacu Prezydenckim?

Uporządkujmy sobie najpierw sytuację. Jak było jeszcze niedawno?

Oczekiwanie opozycji

Od lat podchodzili do okna i patrzyli na ulicę. Każde poruszenie na niej obserwowali z uwagą. Czy już? – pytali się nawzajem. Kilka razy wydawało się, że to już, że ruch jest większy niż zwykle, a rozproszeni ludzie powoli formują zwarte szyki. Zachęcali ich przez megafony. „To już!" – krzyczeli. Potem miało już wszystko ruszyć samo. Po kilku tygodniach jednak wszystko było po staremu i okrzyk „To już!"...