Jestem ze Ślunska, gram w napodzie

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Rok 2013: Ludovic Obraniak (z lewej) i Sebastian Boenisch (z prawej), czyli nasi importowani reprezentanci, ćwiczą z Piotrem Celebanem

Są ich dziesiątki, jeśli nie setki. Mieszkają w Niemczech, na Wyspach, w USA. Chcą grać dla Polski. Kto wie, może za kilka lat kadrę stworzą piłkarze urodzeni i wychowani na obczyźnie? Dziś tropią ich skauci PZPN.

Najwięcej przyjeżdża z Niemiec, ale pojawiają się też zawodnicy z Anglii, Belgii, Stanów Zjednoczonych czy Szwecji. Za jakiś czas, może za kilka lat, dotrze ktoś ze Szkocji, wychowany w Glasgow albo Edynburgu. Ostatnio na horyzoncie pojawił się Jan Ostrowski – piłkarz urodzony i wychowany w Luksemburgu, potomek emigranta z początku lat 80. Śledzenie nazwisk i klubów młodzieżowych reprezentantów Polski to prawdziwa lekcja historii najnowszej i geografii. Wszędzie, gdzie emigrowali Polacy, nawet na drugiej półkuli, może się czaić jakiś talent, a Maciej Chorążyk i jego współpracownicy na pewno go wytropią.

Zaczęło się od Niemiec – raz, że tam polska diaspora jest chyba największa i dorasta pokolenie dzieci emigrantów z lat 80., a dwa, że najbardziej znanym niedoszłym reprezentantem Polski, który chyba uruchomił całą machinę, był Lukas Podolski, urodzony w Gliwicach, ale wychowany i wyszkolony na piłkarza już w Niemczech.

Ciekawe, czy jeszcze żałuje, że Polska się po niego nie zgłosiła wcześniej? Teraz, po mistrzostwie świata, po medalach mistrzostw Europy, po kilkunastu latach kariery, której może mu zazdrościć większość piłkarzy na świecie, może już ten żal zelżał?

Ale kiedyś mówił o tym niemal wprost, że on chciał, Polska też niby chciała, ale jakoś tak niemrawo. Mieszkał w Niemczech, dostawał powołania od...