Obniżenie wymiaru etatu nie zawsze skutkuje obcięciem zasiłku

Przy zmianie wielkości etatu podstawę zasiłku chorobowego pracownika ustala się w stosunku do nowego wymiaru zatrudnienia pod warunkiem, że modyfikacja przypadała najpóźniej w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy.

Co do zasady podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli jednak chory nie jest zatrudniony tak długo lub w 12 miesiącach przed absencją zmienił wymiar etatu, podstawę wylicza się z krótszego okresu.

Gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych umowy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się, przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe tego zatrudnienia. Miesiąc, w którym pracownika przyjęto na etat od pierwszego roboczego dnia miesiąca, traktuje się jako pełny kalendarzowy miesiąc zatrudnienia i wynagrodzenie za ten miesiąc przyjmuje się do ustalenia podstawy.

Przykład 1

Pracownik został zatrudniony 6 maja, udokumentował 10-letni staż pracy i od pierwszego dnia angażu ma prawo do zasiłku chorobowego bez okresu wyczekiwania. Dostarczył pracodawcy zwolnienie lekarskie od 2 do 8 sierpnia. Do podstawy wymiaru zasiłku należy przyjąć pełne miesiące pracy, tj. czerwiec i lipiec, pomijając pierwszy, niepełny miesiąc, czyli maj.

Tę zasadę stosuje się też, gdy stosunek pracy kończy się w trakcie miesiąca, przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych zatrudnienia, a niezdolność do pracy powstała w następnym miesiącu.

...