Iluzje Wyszehradu

autor zdjęcia: Kuba Kamiński

źródło: Rzeczpospolita

Kazimierz Kik

Kraje Europy Środkowej nie stanowią dziś w UE politycznego monolitu. Łączą je przedsięwzięcia natury pragmatycznej. Dzieli natomiast polityka, oczywiście wyłączywszy nader koniunkturalne współdziałanie PiS i Fideszu – pisze politolog.

Pierwsze 25 lat istnienia Unii Europejskiej kończy się głębokim kryzysem politycznym i społecznym. Rewolta europejskich społeczeństw, Brexit i problemy z imigrantami to tylko niektóre z trapiących ją problemów.

Tworzące Grupę Wyszehradzką Polska, Węgry, Czechy i Słowacja to nowi, wschodnioeuropejscy członkowie Unii. Ich staż we Wspólnocie sięga zaledwie 12 lat.

Ale kraje wyszehradzkie to ponad 530 tys. kilometrów kwadratowych, a zatem prawie 12 proc. powierzchni całej UE i około 13 proc. ogólnej liczby unijnych obywateli. Niestety, kraje te tworzą gospodarcze peryferia Wspólnoty, dostarczając zaledwie 4–5 proc. unijnego PKB. Nadaje to Grupie Wyszehradzkiej charakteru klienta unijnych programów pomocowych, a nie rolę unijnego współdecydenta.

Stosunek do Niemiec

Dziś, po 12 latach członkostwa w UE, najbardziej prointegracyjnie nastawionym społeczeństwem są Polacy i Węgrzy. Najbardziej eurosceptyczni pozostają Czesi, gdzie tylko około 32 proc. wyraża entuzjazm dla członkostwa ich kraju w Unii. Spadł natomiast entuzjazm dla UE wśród Słowaków, dotkniętych najwyraźniej boleśnie przystąpieniem w 2009 roku do strefy euro.

To wyraźne désintéressement sprawami Unii jest o tyle zadziwiające, że to właśnie społeczeństwa Europy Środkowej były przez cały ten okres największymi beneficjentami pomocy...