Poszkodowany publikacją często nie może uzyskać ochrony

POSTĘPOWANIE | Rozpatrzenie powództw o sprostowanie winno być rozpoznane najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia wniesienia pozwu niedotkniętego brakami formalnymi.

Po nowelizacji Prawa prasowego z 14 września 2012 roku instytucja sprostowania prasowego miała zyskać nowy wymiar, stając się bardziej skutecznym narzędziem walki z nierzetelnymi publikacjami prasowymi. Kilka lat funkcjonowania przepisów w nowym brzmieniu, zaprzecza jednak celom i założeniom, jakie legły u podstaw nowelizacji. Przepisy prawa prasowego w dalszym ciągu budzą bowiem szereg wątpliwości interpretacyjnych prowadzących do istotnych rozbieżności w orzecznictwie, a „udoskonalone" przepisy zdają się spełniać swoją rolę jedynie w teorii.

Własna prawda

Sprostowanie prasowe to instytucja, której zasadniczą funkcją jest umożliwienie zainteresowanemu, a więc osobie, której dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale, do przedstawienia własnej wersji zdarzeń. Sprostowanie w bezpośredni sposób realizuje zasadę audiatur et altera pars, umożliwiając zainteresowanemu dotarcie do opinii publicznej z tzw. własną prawdą, tj. przedstawieniem tego, jak według zainteresowanego informacje i fakty opublikowane w materiale prasowym rzeczywiście się mają.

W orzecznictwie sądowym niemal powszechnie dominuje aktualnie tzw. koncepcja subiektywnego ujmowania sprostowania, co w praktyce oznacza, że sąd rozpoznający sprawę nie bada tego, czy informacje zawarte w materiale prasowym były prawdziwe, czy nie, a jedynie bada, czy spełnione zostały tzw. przesłanki formalne...