Marzec oczami jego uczestników

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Rzeczpospolita

Irena Lasota, publicystka, politolog, działaczka społeczna.

autor zdjęcia: Waldemar Kompała

źródło: Rzeczpospolita

Jadwiga Staniszkis, socjolog.

autor zdjęcia: Mariusz Gaczyński

źródło: EAST NEWS

Eugeniusz Smolar, dziennikarz, ekspert Centrum Stosunków Międzynarodowych, działacz opozycyjny w okresie PRL, były dyrektor Sekcji Polskiej BBC w Londynie, współwydawca „Aneksu".

autor zdjęcia: Waldemar Kompała

źródło: Rzeczpospolita

Jan Grosfeld, politolog, członek Komitetu Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem.

autor zdjęcia: Jerry Bergman

źródło: EAST NEWS

Leszek Leo Kantor, reżyser, publicysta.

autor zdjęcia: Jacek Domiński

źródło: Reporter

Janusz Zaorski, reżyser filmowy.

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Rzeczpospolita

Antoni Zambrowski, dziennikarz, publicysta, autor książki „Syn czerwonego księcia".

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Rzeczpospolita

Karol Modzelewski, historyk, w okresie PRL działacz opozycyjny, za wydarzenia marcowe skazany na 3,5 roku więzienia.

autor zdjęcia: Jerzy Kośnik

źródło: Forum

Strajk okupacyjny studentów Politechniki Warszawskiej – marzec 1968 r.

Dla niektórych z nich było to przebudzenie, dla innych narodziny politycznej świadomości, a dla praktycznie wszystkich – przełomowy moment w życiu. Poprosiliśmy uczestników wydarzeń marcowych 1968 r., by podzielili się z naszymi czytelnikami swoimi wspomnieniami.

Pamiętam naszą bezradność

Irena Lasota, publicystka, politolog, działaczka społeczna

Marzec 1968 r. pamiętam jako bardzo ciekawe i jednocześnie podniecające wydarzenie. Rozbicie naszego wiecu wydawało mi się niemożliwe. Nawet kiedy poszłam do więzienia, skazana na dwa miesiące za chuligaństwo, czyli wchodzenie w brudnych butach na ławkę publiczną, to byłam przekonana, że przed upływem dwóch miesięcy wszystkich wypuszczą. Ale z czasem w więzieniu na Rakowieckiej coraz częściej słyszałam w celi okrzyki kolejnych studentów i nagle zorientowałam się, że wszyscy moi znajomi już siedzą.

Wzięcie udziału w tych protestach było dla nas naturalne. Od 1965 r. mieliśmy swoją nieformalną grupę. Nawet UB miało problem z nazwaniem nas, więc określali nas grupą Józka Dajczgewanda, który rzeczywiście był jednym z inicjatorów naszych spotkań. Dyskutowaliśmy o książkach, teatrze. Przez dwa lata poznawaliśmy się coraz lepiej, bo byliśmy na tych samych wydziałach na uczelni – filozofii, historii, socjologii. Czasami braliśmy udział w publicznych debatach. Jedyne dozwolone wtedy na uniwersytecie dyskusje były organizowane przez Związek Młodzieży Socjalistycznej. Przychodziliśmy tam, bo zawsze można było spróbować zadać jakieś podchwytliwe pytania – nawet ambasadorowi Związku Radzieckiego.

Z samego Marca 1968 r. pamiętam najbardziej, jak znalazłam...