Synku, kto cię zastrzelił?

źródło: PAP

Strajkujący górnicy z Wujka w dniu pacyfikacji kopalni 16 grudnia 1981 r.

źródło: EAST NEWS

Jan Stawisiński – najmłodsza ze śmiertelnych ofiar masakry w Wujku

O strzałach w Wujku dowiedziała się z Wolnej Europy. O tym, że ciężko ranny został 
jej syn – od jego kolegów. A potem był ponad miesiąc czuwania przy konającym Janku 
i lata czekania na wyrok dla morderców.

Od początku stanu wojennego mama chodziła bardzo zdenerwowana, wszyscy próbowaliśmy ją uspokoić. 16 grudnia powiedziała, że z Jankiem coś się stało" – opowiadała po latach Małgorzata, siostra Jana Stawisińskiego, najmłodszej ofiary masakry w Wujku.

16 grudnia 1981 r., trzy dni po wprowadzeniu stanu wojennego, wojsko i milicja spacyfikowały strajkującą katowicką kopalnię Wujek. Funkcjonariusze plutonu specjalnego Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej otworzyli ogień do górników.

Według jednej z relacji, 21-letniego Jana Stawisińskiego tego dnia nie powinno być w kopalni, gdyż był chory i miał zwolnienie. Przyszedł, bo uważał, że wraz kolegami powinien bronić Wujka i idei Solidarności. Zapłacił za to życiem – ciężko raniony, konał przez 40 dni. Dawni działacze podziemia wciąż go wspominają w przypadające na koniec stycznia rocznice jego śmierci i pogrzebu.

„To już trup"

W 1979 r. Jan, elektromonter po zawodówce, który niedawno został uczniem koszalińskiego Technikum Elektryczno-Elektronicznego, dorabiał w wolnym czasie jako ratownik w nadmorskich kąpieliskach. Tam jeden z wczasowiczów, górnik, namówił go na wyjazd do pracy w kopalni na Górny Śląsk. Chłopak podjął wyzwanie i z Koszalina, w którym mieszkał z rodzicami oraz dwiema siostrami, przeprowadził się do...