![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nauczyciele, gatunek skazany na wymarcie
Pierwsza niewesoła myśl, która przychodzi mi do głowy, kiedy próbuję sobie przypomnieć moich pierwszych nauczycieli, to refleksja, że prawdopodobnie wszyscy już nie żyją. Niby to takie oczywiste. W pewnym wieku ludzie odchodzą, a najbanalniejsza arytmetyka podpowiada, że skoro ma się już pół wieku z okładem, to ci, którzy przed kilkoma dziesiątkami lat wydawali się naprawdę starzy, mają prawo być po drugiej stronie. A jednak siła życia, jakieś instynktowne przekonanie o ciągłości trwania jest tak mocne, że dopóki nie napiszemy w myślach nekrologu, człowiek pozostaje żywy.
Zatem podejrzenie, że moi nauczyciele w większości odeszli, musi być prawdziwym odkryciem. Co więcej, to odkrycie jest zabarwione gorzkim poczuciem niesprawiedliwości. Bo niby dlaczego tak się stało? Byli tak ważni! Tak świetnie ich pamiętam! A przecież większość z nich nie była żadnymi gwiazdami systemu edukacji. Żadnymi wirtuozami. Byli to absolutnie przeciętni wyrobnicy kredy i tablicy, cyrkla i dziennika, a niekiedy boleśnie przez uczniów doświadczanej linijki. Tak, w owych czasach, a myślę o latach 70., bicie w szkole nie było uznawane za praktykę zakazaną. Dostawało się lanie za gapiostwo, gadanie, odmowę współpracy, a nawet głupotę. Zwłaszcza ten ostatni motyw wydaje...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
