Chaos bez teorii

Głównym bankom centralnym sprzątanie po kryzysie idzie nad wyraz 
ciężko. Odwołano powrót do tradycyjnej polityki monetarnej, gdzie w górnej fazie cyklu nie pobudza się gospodarki niskimi stopami, ale raczej tworzy przestrzeń dla ich obniżki, gdy potrzebne będzie wsparcie.

FOMC po dziewięciu podwyżkach stóp po 2015 r., w tym po czterech tylko w 2019 r., znalazł się w położeniu nie do pozazdroszczenia. Bilans ryzyk dla przyszłej inflacji i wzrostu, azymut dla banku centralnego, jest niejasny: z jednej strony niska inflacja i bardzo niskie bezrobocie, z drugiej hamująca gospodarka. Jak duże to spowolnienie? Dużą wagę mają pozacykliczne czynniki ryzyka. Prezydent Trump prowadzi wojny handlowe, które według MFW w 2020 r. kosztować mogą globalną gospodarkę utratę 0,5 proc. wzrostu. W USA konflikt z Chinami i wzrost ceł do 25 proc. to średni koszt ponad 800 dol. rocznie na rodzinę. Od handlu z Chinami i Meksykiem zależy 400 tys. miejsc pracy. Jak oszacować to ryzyko dla przyszłej inflacji i wzrostu? A ceny surowców? Ropa od stycznia do kwietnia podrożała o 50 proc., by w pięć tygodni stanieć o 20 proc. i znów pójść w górę po zaostrzeniu kryzysu z Iranem.

Jak ocenić cykl koniunkturalny? Na początku lipca stał się najdłuższy od 1854 r. Bezrobocie jest najniżej od 49 lat. Z 34 cykli ekspansji w ostatnich 165 latach ostatnie cztery należą do sześciu najdłuższych. Od 1982 r. długość cyklu koniunkturalnego w USA rośnie. Jeśli wzrost trwa dłużej, to mniej jest recesji. A mniej recesji to większa skłonność do ryzyka i więcej zaciąganego długu. Im dłużej trwa wzrostowa faza cyklu, tym trudniej potem usunąć z gospodarki stymulację fiskalną i monetarną....