Po prostu dajcie mi piłkę

źródło: Getty Images

Bywał nieznośny i irytujący. Czasami sprawiał wrażenie, 
jakby zależało mu tylko na zdobywaniu punktów. 
Uważał, że wszystko robi najlepiej, wściekał się na mniej zdolnych kolegów, obrażał się, kiedy trener ściągał go z boiska. Kobe Bryant, jeden z najwybitniejszych koszykarzy, 
jakich miała NBA, w ubiegłą niedzielę zginął 
w katastrofie śmigłowca. Miał 41 lat.

Będziesz nowym Michaelem Jordanem – powiedział do niego Sonny Vaccaro, człowiek, który przekonał kiedyś szefów firmy Nike, żeby postawili wszystko na młodego Jordana. – Nie. Będę od niego lepszy – odparł Kobe.

Kiedy wygłaszał tę bezczelną deklarację, miał 17 lat i jeszcze nic nie osiągnął. Owszem, był szalenie utalentowanym młokosem, ale to przecież ciut za mało, by się porównywać do koszykarza wszech czasów. Fakt, że miał wielkie ego, łechtane przez ludzi takich jak Vaccaro, który ściągnął go do drużyny Adidasa (wtedy większość gwiazd koszykówki miała kontrakty z Nike) i zapłacił mu wielkie pieniądze, jeszcze zanim chłopak rozegrał pierwszy mecz w NBA. Chociaż tak naprawdę to Kobe był taki zawsze, dokładnie wiedział, czego chce, i zdawał się nie mieć żadnych wątpliwości, że to osiągnie. Już jako dzieciak oświadczył trenerowi, że będzie grał w NBA. – Widzisz, to się udaje jednemu na milion – odpowiedział z uśmiechem trener. – To ja będę tym jednym – usłyszał od młodego.

Śmierć Kobego Bryanta wydaje się niemożliwa, śmierć do niego nie pasuje. Pasują zwycięstwa i mistrzostwa, złoto i purpura Lakers oraz światowe Los Angeles, gdzie trafił prosto z liceum. Nie pasują prowincjonalni Charlotte Hornets, którzy go wybrali w drafcie (kluby były już dogadane w sprawie wymiany, decyzję podjął podobno sam Jerry West, kiedyś wybitny koszykarz, wtedy działacz Lakers). Uwielbienie...