Koronawirus: nikt nie chce słyszeć prawdy?

Rząd idzie na łatwiznę, zamyka kraj. Opozycja się pogubiła. Przedsiębiorcy głowią się, jak się ratować bez pieniędzy, bo skromna pomoc państwa będzie mało zauważalna.

Mówienie oczywistości, prawdy szczerej do bólu, łatwe nie jest, bo zazwyczaj mało kto chce tego słuchać. Przed tygodniem napisałem tekst na stronę RP.pl, który najprawdopodobniej przeczytało około pół miliona osób, jeśli nie więcej. To dowód, że dotknąłem sprawy fundamentalnie ważnej. Jako wydawca i przedsiębiorca czułem się w obowiązku wobec siebie, mojej rodziny, przyjaciół, ale też wobec zupełnie mi nieznanych współobywateli napisać to, co myślę i czuję – mimo że odbiega to daleko od ogólnie przyjmowanych poglądów.

Nie mogłem się pogodzić z myślą, że w przyszłości będę musiał postawić sobie zarzut: wiedziałeś, co się wydarzy, i z nikim tą wiedzą się nie podzieliłeś! Oczywiście zrobiłem to z pełnym przekonaniem i z jakąś nutką wiary, że może ktoś mnie usłyszy, może myśli podobnie, może nie wszystko stracone.

Sprzeciw wobec paniki

Respons był nieoczekiwany: przekonałem się, że wielu myśli jak ja. Niezliczone esemesy, komentarze, uwagi na forach, nawet tych najbardziej mi wrogich, były dowodem wagi merytorycznych argumentów. Co więcej, pojawiły się głosy autorytetów inspirowanych bądź nie moim tekstem. Pojawił się mocny głos sprzeciwu wobec histerycznej, nieadekwatnej do...