Dzieli nas nagie życie

źródło: AFP

Giorgi Agamben

źródło: AFP

Rodzi się biopolityka. Wizja, w której społeczeństwa przestają być wspólnotą osób, a stają się populacją. Jednym, ogromnym i biernym, ciałem. Nierozróżnialną w swojej masie kupą mięsa i narządów, którą zarządzać można za pomocą drobiazgowych praktyk kontroli i nadzoru.

Podczas gdy cały świat z przerażeniem śledził obrazy i statystyki z ogarniętych epidemią Włoch, intelektualiści mieli dodatkowy, napływający stamtąd powód do zgryzoty. Publicystykę Giorgia Agambena. Jeden z najbardziej wpływowych i najchętniej cytowanych żyjących filozofów od dwóch miesięcy protestuje przeciwko wprowadzanym w jego rodzinnym kraju środkom bezpieczeństwa. A konkretnie „wariackim, irracjonalnym i absolutnie nieuzasadnionym środkom nadzwyczajnym przyjętym w związku z domniemaną epidemią koronawirusa".

Kto żyw ruszył krytykować Agambena. Gromy sypią się zewsząd, ale zwłaszcza ze strony lewej, znacznie bliższej światopoglądowo filozofowi. Zarzuty szarlatanerii, braku empatii i zdrady ideałów, powołania intelektualisty należą do najłagodniejszych. Początkowo miłośnicy twórczości Agambena wyrażali nadzieję, że z czasem, widząc postępy pandemii, wycofa się ze swoich poglądów. Nic bardziej mylnego. W połowie marca filozof pisał: „Stało się oczywiste, że Włosi są skłonni poświęcić praktycznie wszystko – normalne warunki życia, relacje społeczne, pracę, nawet przyjaźnie, uczucia oraz przekonania religijne i polityczne – ze względu na niebezpieczeństwo zachorowania. Nagie życie – i ryzyko jego utraty – nie jest czymś, co jednoczy ludzi, ale oślepia ich i dzieli. Inne stworzenia ludzkie są teraz postrzegane wyłącznie jako potencjalne przekaźniki zarazy, której należy unikać...