Nie mogą oddychać

źródło: FRANCK FIFE/AFP

Michael Jordan: Mamy dość. Nie mam gotowych odpowiedzi, ale nasz wspólny głos pokazuje siłę i to, że nie damy się podzielić

Sportowcy walczą z dyskryminacją rasową od 50 lat. Dziś, kiedy po śmierci George'a Floyda Ameryka staje w ogniu, ich głos jest potężny jak nigdy.

Głos atletów stających do walki o prawa czarnoskórych przez lata był głosem wołającego na puszczy. Jesse Owensowi na nic zdały się cztery złote medale igrzysk olimpijskich w Berlinie (1936), po powrocie do kraju prezydent USA Franklin Delano Roosevelt odmówił przyjęcia go w Białym Domu, na bankiet dla sportowców wszedł tylnymi drzwiami, a w rodzinnej Alabamie nie mógł jeździć autobusem razem z białymi.

Trzydzieści lat później sprinterzy Tommie Smith i John Carlos podnieśli w górę najsłynniejsze pięści w dziejach olimpizmu. To był Meksyk, rok 1968 i dekoracja medalistów biegu na 200 metrów. Zwycięzca Smith założył czarną rękawiczkę na prawą dłoń, trzeci na mecie Carlos – na lewą. Obaj podciągnęli dresy i zdjęli buty, pokazując symbolicznie biedę czarnoskórych rodaków. Tommie owinął się jeszcze szalikiem, a John założył ciemną koszulkę.

Podczas hymnu spuścili głowy, podnieśli pięści i rozpętali burzę, bo pokazali symbol walczącego z rasizmem ruchu Black Power, choć Smith wyjaśniał po latach, że był to raczej „salut praw człowieka". Zdjęcie Johna Dominisa obiegło świat, a szef Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) Avery Brundage wpadł w szał, bo nigdy wcześniej nie spotkał się z polityką podczas dekoracji, i wyrzucił sportowców z wioski olimpijskiej....