Zapomniany wschód

źródło: Shutterstock

Słowiańsk (zdjęcie z maja 2021 r.) znajduje się pod kontrolą władz ukraińskich i leży 30 kilometrów od linii frontu, a od czerwca 2014 roku już się tutaj nie strzela

źródło: materiały prasowe

Po pięciu latach od rozpoczęcia wojny wydaje się, że jest tu gorzej niż w niektórych miastach po tamtej stronie frontu. Wszędzie widać brud, wielkie kałuże oraz rozpadające się wraki samochodów, natomiast w ludziach czuje się zobojętnienie i rezygnację.

W grudniu 2018 roku, podczas jednej z moich ostatnich podróży na ukraińską wojnę, przyjeżdżam do Słowiańska – miasta, które jako pierwsze wpadło

w ręce sił prorosyjskich. Wtedy, na wiosnę 2014 roku, na ulicach wyrosły tu barykady i okopy, a przedmieścia stały się strefą walk między Zjednoczoną Armią Południowo-Wschodnią Girkina a ukraińskimi siłami rządowymi. Według wielu świadectw z tych czasów znaczna część cywilnych mieszkańców przedmieść stanęła po stronie okupantów zza rosyjskiej granicy i wręcz własnymi ciałami broniła „swoich" chłopców przed atakiem żołnierzy. A co się działo w samym mieście?

Suchary dla najuboższych

Peter Dutnik robił wtedy to samo co dziś: dbał

o swoje owieczki. Jest pastorem Kościoła zielonoświątkowego Dobra Nowina i ojcem dziesięciorga dzieci – ośmioro z nich wraz z żoną adoptowali. Peter doskonale wie, że w jego mieście wielu ludzi ma sentyment do Rosji, a jeszcze więcej z nich do Związku Radzieckiego. Jako pierwsi w lutym i marcu zaczęli się aktywizować emeryci i komuniści, ale ruch prorosyjski osiągnął masowy charakter dopiero w chwili, gdy na wielką skalę zaczęły go wspierać cerkwie prawosławne patriarchatu moskiewskiego. Peter pamięta, że kiedy ludzie Girkina pierwszy raz dotarli do Słowiańska, to ich kwaterą główną stała się Villa Maria – budynek prawosławnej cerkwi moskiewskiej. 15 kwietnia...