Dylematy już rozwiązane

To akt powołania ma decydujące znaczenie dla uzyskania statusu sędziego.

Opublikowane w „Rzeczpospolitej” artykuły prof. Andrzeja Gomułowicza („Uprawnienie prezydenta”, „Rysa na uprawnieniach Temidy cz. I” oraz „Prawna proteza Temidy” z 1 oraz 8 lutego) są w istocie glosą do wyroku NSA (III FSK 3626/21) odnoszącego się do powołań sędziowskich (asesorskich) z udziałem obecnej KRS. Glosą napisaną w formie publicystyki prawniczej połączonej z wykładem prawa konstytucyjnego, którego precyzja pozostawia wiele do życzenia. Być może właśnie ta swoista hybrydowość powoduje, że z jednej strony stawia się w nich liczne tezy nader swobodnie, co czyni je bardziej zbiorem refleksji luźno zainspirowanych wyrokiem NSA niż spójnym prawniczo wywodem, a z drugiej strony niektóre tezy wydają się rozbudowane ponad miarę.

Z armaty do muchy

Przykładowo stwierdzenie, jakoby w wyroku NSA „popełniono (…) jaskrawy błąd w analizie oceny skutków nieprawidłowości w procesie nominacji sędziów, powołując się na wykształcony w orzecznictwie ETPC tzw. test Astradsson”, nie prowadzi bynajmniej do wskazania, na czym ów błąd miałby polegać. Rację ma więc Autor, gdy pisze: „Rzecz osądzona nie jest prawdą przez sam fakt rozstrzygnięcia jej w sentencji wyroku”, a jedynie „zbliża się do prawdy, jeśli jest oparta na prawdziwych przesłankach”. Tyle tylko, że w takim samym stopniu odnosi się ona do stwierdzeń Autora. Nie wystarczy więc samo ich ogłoszenie (nawet autorytatywne), one...