Kierunek: Malbork

autor zdjęcia: shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Położony nad Nogatem zamek w Malborku był w latach 1309–1457 rezydencją wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego. Znacznie dużej, bo od 1457 do 1772 r., był rezydencją królów Polski, ale dzisiaj wszyscy podziwiają go przede wszystkim jako warownię krzyżacką

15 lipca 1410 roku to data niezwykła w historii Europy. Ta największa bitwa średniowiecza była ogromnym zwycięstwem polskiego rycerstwa, choć nasi litewscy sąsiedzi są przekonani, że bez ich udziału polskie chorągwie uległyby zakonnej potędze. Wynik tego starcia zmieniał rangę Królestwa Polskiego na arenie międzynarodowej i kończył długi okres bezsilnych sporów z zakonem przy arbitrażu papieskim.

Grunwald przeciął nasz środkowoeuropejski węzeł gordyjski. Pokazał teutońskiej ekspansji granicę, której przekroczenie może okazać się tragiczne dla niemieckiego żywiołu. Ale wśród weteranów, którzy pamiętali czas wielkiej wojny z Zakonem Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, pozostawiła wielki niedosyt. Przez cały okres późniejszego panowania króla Władysława Jagiełły w polskich domach toczyły się spory o to, dlaczego monarcha nie podjął po bitwie natychmiastowej decyzji skierowania wojsk na „bezbronny” Malbork.

W połowie XV wieku nikt nie zdawał sobie sprawy, jak potoczy się historia. Nie traktowano Grunwaldu jako preludium do upadku zakonu, ale jedynie jako niewykorzystany pokaz siły. Państwo zakonne nadal istniało i – choć obolałe – powoli podnosiło się z kolan. Dopiero Kazimierz Jagiellończyk udowodnił, że rozstrzygnięcie grunwaldzkie jest ostateczne i niepodważalne.

Znaczna część poddanych króla Władysława Jagiełły myślała jednak podobnie jak autor „Roczników, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego” – Jan Długosz, który do końca życia był przekonany, że król mieczami polskich chorągwi zapewnił jedynie bezpieczeństwo Litwie. Zwłokę z podjęciem decyzji o ataku na Malbork uznał za potwierdzenie, że Giedyminowicze kierowali się interesem politycznym swojej ojczyzny,...