Równość płac gwarantuje Traktat

Sprawy dotyczące nieuzasadnionego różnicowania wynagrodzeń kobiet i mężczyzn są rozpatrywane w ramach krajowego porządku prawnego. Podstawę roszczeń stanowi jednak Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Jednym z najciekawszych i, wydawać by się mogło, w praktyce najważniejszych tematów z zakresu dyskryminacji w zatrudnieniu, jest kwestia zrównania wynagrodzeń kobiet i mężczyzn. Przypomnijmy więc na wszelki wypadek, że ochrona przed dyskryminacją ze względu na płeć była i pozostała podstawową funkcją Unii Europejskiej. Równość mężczyzn i kobiet jest „wartością podstawową” (art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, wersja Maastricht) i „celem” (art. 3 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej).

Wprost w Traktacie

Szczegółowe przepisy dotyczące równości kobiet i mężczyzn w zatrudnieniu nie wynikają z prawa wtórnego, jak większość szczegółowych rozwiązań antydyskryminacyjnych, lecz wynikają wprost z  art. 157 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Ustęp 1 art. 157 głosi, że każde państwo członkowskie zapewnia stosowanie zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości.

Pojęcie wynagrodzenia określono w ust. 2 art. 157 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (akt z 1992 r. znany jako traktat z Maastricht) jako „zwykłą podstawową lub minimalną płacę albo uposażenie oraz wszystkie inne korzyści w gotówce lub w naturze, otrzymywane przez pracownika bezpośrednio lub pośrednio, z racji zatrudnienia, od pracodawcy”. Pojęcie to obejmuje szeroki...