Spółki publiczne: kodeks nie zawsze chroni wszystkich uczestników rynku

Czy postanowienia art. 6 § 4 i § 5 kodeksu spółek handlowych mogą być niebezpiecznym narzędziem przeciwko niektórym akcjonariuszom?

Problem stosowania art. 6 § 5 KSH ma już dość bogatą historię. Na tym tle zapadło kilka interesujących wyroków Sądu Najwyższego, a spory korporacyjne toczące się między akcjonariuszami były też przedmiotem zainteresowania mediów i szeroko opisywane w prasie. Przykładem takiego sporu była choćby sprawa pomiędzy cypryjską firmą Marconia Enterprises i duńskim Royal Unibrew dotycząca spółki Perła Browary Lubelskie SA. Spółka ta była i nadal jest „spółką prywatną” (żadna z jej akcji nie jest dopuszczona do obrotu na rynku regulowanym lub wprowadzona do obrotu w alternatywnym systemie obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), więc spór, choć medialny, miał przełożenie tylko na wąskie grono akcjonariuszy.

Zadam więc pytanie – czy przepisy art. 6 § 4–5 KSH mogą być niebezpiecznym narzędziem przeciwko niektórym akcjonariuszom spółek publicznych i ekosystemowi zbudowanemu wokół tych spółek?

Co mówią przepisy?

Zanim odpowiem na to pytanie, przedstawię brzmienie przepisów art. 6 ust. 4–5 KSH, ich ewolucję oraz wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2019 r. (IV CSK 57/18) („Wyrok z 14.02.19”), by umieścić problem zawarty w pytaniu w pewnym kontekście.

Art. 6 § 4 KSH stanowi, że akcjonariusz, wspólnik, członek zarządu albo rady nadzorczej spółki kapitałowej może żądać, aby spółka...