Wszystkie smaki ciszy

autor zdjęcia: PAP/Piotr Nowak

źródło: Rzeczpospolita

Iga Świątek mogła liczyć w Warszawie na wsparcie z trybun

Tenis nie jest banalna grą. Oczekuje się w niej niemałej uprzejmości oraz współpracy od wszystkich: grających, sędziów i kibiców. A także znacznych dawek ciszy.

Tenis jest jednym z niewielu sportów, które w działania mają wpisaną etykietę. Jej reguły dotyczące publiczności nie są złożone: podczas rozgrywki należy zachować spokój, nie rozmawiać, nie hałasować, unikać jakiekolwiek formy rozpraszania grających. Nagradzać brawami udane akcje i głośno dopingować, lecz tylko po rozstrzygnięciu wymiany, a także w przerwach między gemami i setami.

Nie są to wymagania przesadnie surowe, ale i tak niekiedy łamane, bo przecież sport to także rozrywka i – bywa – ekstremalne emocje. Powtarzany przez sędziów refren niemal każdego zawodowego meczu brzmi: „Panie i panowie, proszę o ciszę. Gracze są gotowi. Dziękuję”.

Wedle standardów niemal każdego innego sportu wygłaszany jest on w sytuacjach mało konfliktowych, a wedle norm tenisowych wybrzmiewa często – można rzec, że bywa nawet pożądaną częścią spektaklu. Są widownie, które nawet chwalą sobie takie uwagi. – Tak, powiedz nam, żebyśmy się uciszyli, bo czas zobaczyć ciąg dalszy… – bywa życzeniem trybun i czujny sędzia robi, co trzeba.

Cisza widzów tenisa, jakkolwiek dobrze ugruntowana w tradycji, nie jest oficjalną regułą. W Wimbledonie, najbardziej dostojnym turnieju świata, do widzów kierowany jest komunikat: „Jakiekolwiek antyspołeczne, agresywne, irytujące lub niebezpieczne zachowanie, wulgarny, obraźliwy lub rasistowski język, obsceniczne gesty, zdejmowanie koszulek lub...