Jak utopić dziecko w kąpieli

Sąd państwa członkowskiego nie posiada obowiązków i kompetencji państwa członkowskiego, nie jest więc adresatem norm art. 6.1. i 7.1 dyrektywy 93/13.

Stanowczo wspieram wszelkie zasady i poglądy, które służą rzeczywistej i uczciwej ochronie praw konsumentów, tak jak je określono w dyrektywie EWG 93/13. Zgodnie z jej art. 3, konsumentom należy się ochrona w umowach z przedsiębiorcami. Dyrektywa definiuje warunki oraz zasadę takiej ochrony – klauzule umowne, które są przyczyną szkodliwej dla konsumenta nierównowagi – należy uznać za niewiążące i pomijać przy dalszym wykonywaniu umowy. Wykonywanie umowy jest jego korzyścią i służy konsumentowi – chyba że okaże się prawnie niemożliwe.

Takiej treści normy prawne mają się znaleźć w ustawodawstwie każdego kraju UE, ponieważ dyrektywa jako prawo harmomizacyjne nie może być bezpośrednio stosowana. W sprawach sądowych o ochronę konsumentów stosuje się więc prawo krajowe uzupełnione przepisami wywołanymi implementacją dyrektywy. Tak jest we wszystkich krajach członkowskich, a każdy z nich ma swój własny system prawa i przepisy. Dlatego w art. 267 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ustanowiono wyroki prejudycjalne TSUE – aby praktyka orzecznicza była jednolita we wszystkich krajach Unii. Takie są założenia, a jaka jest praktyka?

Wyroki prejudycjalne w sprawach konsumentów powiększają wątpliwości

Po każdym prejudycjalnym wyroku „frankowym” osoby znane z prowadzenia takowych kancelarii ogłaszają kolejne i ostateczne zwycięstwo!...