Bogdan w każdym z nas

Mimo licznych polaryzujących stereotypów o Polakach twórcom serialu „1670” udaje się przekroczyć podział na Polskę „oświeconą” i „sarmacką”.

Na serial „1670” często patrzymy w kategoriach polaryzacji politycznej. W recenzjach można przeczytać, że celem produkcji jest wyśmianie „pisowskiego” i/lub „neoliberalnego” typu Polaka – reprezentowanego przez głównego bohatera, Jana Pawła Adamczewskiego, oraz jego syna, księdza Jakuba – i postawienie za wzór typu „lewicowo-oświeconego”, symbolizowanego przede wszystkim przez Anielę. Sama, mając wewnętrznie zróżnicowane poglądy polityczne, obawiałam się zaszczucia łopatologicznym, polaryzującym przekazem. Jednak po obejrzeniu serialu stwierdzam, że jego treść pozwala dostrzec innego rodzaju przekaz. I niekoniecznie należy traktować serial jako młot na jedną połowę naszych rodaków, a pean na cześć drugiej połowy, lecz raczej powinno się dostrzec w każdej postaci cząstkę siebie.

Każdy może też utożsamić się ze swoistą pomysłowością bohaterów – czy będzie to pomocnik kowala Maciej stosujący ciekawy fortel, aby wygonić współlokatora z pokoju (a raczej stodoły), czy też rozczulająca troska Jana Pawła o swoje zdrowie w postaci naiwnego zakupu kilkudziesięciu opakowań „suplementu strawy z Góry Kalwarii”. Wyśmiana zdaje się być nie tylko stosowana przez Jana Pawła „motywacja” włościan, ale także podobny paternalizm, w jaki popada jego córka Aniela (w innych scenach ze słusznym zapałem orędująca za równością), gdy...