Chwila, która nie może długo trwać

źródło: Rzeczpospolita

Po objęciu władzy przez Hitlera Klaus zniknął z pola widzenia. Plotki wyciszyły się do szeptu, do napomknień i insynuacji. Raz jeszcze dotarła wiadomość o jego aresztowaniu, ale tym razem podobno wysłano go do obozu

Ostrzeżenie przyszło kilka dni temu. Klient, który w tamtych latach hiperinflacji w latach dwudziestych XX wieku tyle brał na kreskę, że zawsze można było liczyć u niego na informacje, od lat pracował w ratuszu. Teraz dla komunistów, owszem. I niewątpliwie miał legitymację partyjną dumnie wciśniętą w portfel ze sztucznej skóry. Przedtem dla narodowych socjalistów. A wcześniej dla republiki, takiej jaka ona była. A jeszcze wcześniej dla kajzera, i tak dalej. W pewnym momencie Heinrich przymknął oko na część zaległych należności. Była to jego najlepsza inwestycja w życiu, ponieważ informacje otrzymane od niezmiennie wdzięcznego urzędnika oznaczały, że nie podpadał władzom, niezależnie od tego, pod jakiego koloru sztandarem maszerowały, czerwonym czy brunatnym. Wojna czy pokój, Heinrichowi udawało się trzymać wszystko w garści. Ten hotel, piętnaście lat starszy niż on sam.

Jeszcze trzy lata, a stuknęłaby mu setka, ale informacja przeciekła jak zawsze i Heinrich nie miał powodu wątpić w prawdziwość tego, czego się dowiedział. Hotel nie dotrwa do setnych urodzin. Nie pod kierunkiem Barthelsów. To ostatnia noc. Niech więc tak będzie.[…]

Odsuwa się od okna. Wszystkie te pokoje w apartamencie pod wysuniętym okapem. Zbudowane dla rodziny, która dawno się rozpadła. Za dużo dla samotnego człowieka. Tyle już...