O euro w Polsce, czyli o wyższości polityki nad prawem i gospodarką

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Polska powinna dążyć do spełnienia kryteriów konwergencji i przyjęcia euro. Ale górę bierze polityka: jak tutaj podejmować działania wyraźnie wbrew opinii publicznej, które na dodatek mogłyby być społecznie dotkliwe, a na końcu i tak spełzłyby na niczym ze względu na niemożność zmiany konstytucji?

Tradycyjnie u progu nowego roku „Rzeczpospolita” próbuje ożywić dyskusję na temat przyjęcia przez Polskę euro. W czasie rządów PiS usiłowania te mogły dotyczyć właśnie co najwyżej tylko debaty. Ze względu na zdecydowaną niechęć do euro polityków PiS (oczywiście niedotyczącą np. otrzymywanych uposażeń albo przechowywania w tej walucie oszczędności) realnych szans na przystąpienie Polski do strefy euro nie było. Przejęcie władzy przez partie znacznie bardziej proeuropejskie teoretycznie powinno oznaczać w tej sprawie jakąś zauważalną zmianę. Ale w praktyce realizm polityczny podpowiada, że w takich uwarunkowaniach politycznych jak obecnie w Polsce sprawy zastąpienia złotego przez euro nie ma sensu podejmować. Powody są co najmniej trzy.

Podpisując i ratyfikując traktat akcesyjny do UE, Polska została członkiem unii gospodarczej i walutowej (UGiW) objętym derogacją – nie mamy podstaw prawnych do trwałego pozostawania poza strefą euro (tak jak to jest w przypadku Danii i było, do wyjścia z UE, Zjednoczonego Królestwa). Czyli zobowiązaliśmy się do tego, aby spełnić kryteria konwergencji i przyjąć euro. Kiedy? Tego nie przesądza żaden akt prawny UE. Ale dopóki nie spełnimy warunków zbieżności, to do strefy euro nie zostaniemy przyjęci.

Ważna zmiana konstytucji

Pierwszy ze wspomnianych powodów jest następujący: aby Polska mogła przyjąć euro, konieczne jest...