![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nieśmiały i sentymentalny
FOT. MICHAŁ SADOWSKI
ROZMOWA BARBARY HOLLENDER Z WŁADYSŁAWEM PASIKOWSKIM
Rz: Dziecko, które czeka na powrót matki z fabryki i nie mając co ze sobą zrobić spędza czas w kinie, wpuszczane tam przez ojca bileteraÉ To mógłby być początek filmu Giuseppe Tornatore. A to przecież pana dzieciństwo.
Miałem co ze sobą zrobić, ale wybierałem kino. Nigdzie tak mi się nie podobało, jak tam i nigdy nie podobało mi się w kinie, jak wtedy. Patrzyłem na lepszych ludzi, którzy nie dość, że rozmawiają, to jeszcze się rozumieją! Wydało mi się to cudem prawdziwym i do tej pory mnie to w kinie zachwyca. Myśli, słowa i uczucia są jasne i zrozumiałe. Nie tak jak w życiu, gdzie do tego pełno jest jeszcze ludzi złej woli, którzy nie chcą zrozumieć. A filmu Tornatore nie znam, pewnie na liście krytyków był za wysoko.
Rz: To wszystko działo się w latach 60., kiedy kino wzniosło się na wyżyny sztuki. Kiedyś powiedział pan, że jako chłopiec wiele razy oglądał "Tam, gdzie rosną poziomki" Bergmana. Pewnie też filmy Felliniego, Antonioniego. Co kilkuletni człowiek z tych filmów wyniósł?
Całe szczęście, że nic. Kilka lat później jak zobaczyłem te filmy raz jeszcze i okazało się, że ci ludzie Antonioniego i nie tylko jego, także Kobayashi, tak się męczą, to ich filmy...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
