Ludzie stąd

źródło: Archiwum

Ludwika z Gąsieniców-Krzysiów i Ignacy Bachleda-Curuś w otoczeniu drużbów. Zdjęcie ślubne, 1920 r.

źródło: Rzeczpospolita

Andrzej Bachleda senior

źródło: Forum

Andrzej Bachleda „Ałuś”

W kościele parafialnym na Krupówkach żegnały ich tłumy. Kolejnych dwóch Bachledów-Curusiów przeszło do historii

O Janie mogą mówić godzinami: – Miał ciało z żelaza. Przez całe życie nikt nie położył go na rękę. Uwielbiał szybkość, jazdę motorem. Znikał w górach, by z bacami siedzieć przy ognisku, jeść oscypki, popijać i opowiadać historie góralskie – wspomina Witold Kaczanowski, malarz mieszkający obecnie w Denver. Kaczanowskiego uderzał w jego oczach głęboki błękit. – Jak stanął na tle niebieskiego nieba, to miał dziury w głowie.

– Rogata dusza, barwny, góralski, niepokorny, figlarz – charakteryzuje Jana Tomasz Tomaszewski, przyjaciel. Na mistrzostwach świata w Saint Moritz dziennikarz sportowy Adam Choynowski zapragnął nauczyć się jeździć na nartach. Grupa narciarzy z Janem Bachledą-Curusiem na czele natychmiast zorganizowała sprzęt, w tym dobrej klasy buty San Marco. Trzaskający mróz, minus 25 stopni, a Jan udziela Choynowskiemu pierwszej lekcji: musisz wyjść na zewnątrz i stać przez pół godziny w pozycji zjazdowej. Wtryski w butach muszą się wychłodzić, inaczej nie będą działały. – Wyekwipowali dziennikarza w szklankę gorzałki. A sami pili w pomieszczeniu, rycząc ze śmiechu i delektując się widokiem – opowiada Tomaszewski.

Codziennie rano o godzinie ósmej zasiadał w kawiarni zakopiańskiego hotelu Litwor. Kelnerki podawały kawę. Ukochany pies, potężny owczarek niemiecki Bubu, dostawał kiełbaski. Bubu potrafił sam trafić do domu. Biegł obok samochodu, zatrzymując się przed...