Obaj zatrzymali imperium

źródło: Rzeczpospolita

Kraków – druga rocznica śmierci papieża Jana Pawła II

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Pomnik Józefa Piłsudskiego na placu jego imienia w Warszawie

autor zdjęcia: Marek Szyszko

źródło: Rzeczpospolita

Ferdynand Goetel znajduje w Katyniu Virtuti Militari, którym odznaczony był jeden z zamordowanych tam Polaków: „błękitno-czarna wstążeczka powiedziała nam więcej o tym człowieku, niż mogła powiedzieć jego postać i twarz. Ktoś za mną odezwał się ...Na stos... na stos... nasz życia los... Po powrocie do Warszawy długo patrzałem na podobiznę Marszałka i powtarzałem sobie: Przyjdzie jeszcze Twój czas”

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Pamiątki budowy kopca Piłsudskiego na Sowińcu pod Krakowem

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Piłsudski według Zdzisława Czermańskiego

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Srebrna moneta 10-złotowa z wizerunkiem Piłsudskiego, awers i rewers

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Zegarki kopertowe z wizerunkiem Piłsudskiego, używane często jako nagrody

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Kapelusz ofiarowany 19 marca 1933 roku Marszałkowi przez 1. Pułk Strzelców Podhalańskich

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Winieta partytury na kompozycję „Nasz Wódz” A. Piotrowskiego do słów Z. Bajkowskiej

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Ozdobny wazon wykonany z łuski pocisku artyleryjskiego 122mm, który wykuł Józef Mazur

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Metalowa krata z inicjałami JP i odznakami Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Miecz huculski, dar Hucułów dla Marszałka

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Model działa polowego ofiarowany Piłsudskiemu przez 38. Pułk Strzelców Lwowskich

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Plakieta pamiątkowa Marszu Zimowego Zułów-Wilno

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Marszałek Józef Piłsudski, rzeźba Antoniego Miszewskiego (1891 – 1957)

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Piłsudski na tle Wawelu, Ostrej Bramy Wilnie i symboliki patriotycznej. Autorka drzeworytu Wiktoria Goryńska została zamordowana w Ravensbruck jako więźniarka polityczna

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Buzdygan ufundowany ze składek korpusów oficerów kawalerii, broni pancernej i artylerii konnej

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Odznaka pamiątkowa oficerska 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Józef Piłsudski

Na początku kwietnia 2005 roku odszedł nasz nieodżałowany papież, Jan Paweł Wielki, a kilka tygodni później piłsudczycy upamiętniali 70. rocznicę zgonu Wielkiego Marszałka. Zaproponowałem wówczas porównanie obu postaci i pokoleń przez nie ukształtowanych: JP1 i JP2. Warto wrócić do owego porównania i je rozwinąć.

Obu wielkich ludzi dzieli bardzo wiele, równie dużo łączy. Najważniejsze, że obaj stali u kolebki podwójnego odzyskania niepodległości: pierwszy w latach 1918 – 1920, drugi jako ojciec chrzestny „Solidarności”. Nawet najbardziej uprzedzony polemista przyzna w końcu, że wolnej Polski bez Piłsudskiego i Jana Pawła II by nie było.

Z równie dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że politycy w Wersalu (1919) postawili na odbudowę naszej państwowości, ale przy okazji chcieli (częściowo nieświadomie) bardzo ją okaleczyć. Na zachodzie odebraniem Śląska, na północy Gdańska, na wschodzie linią Curzona. Nawet tak okrojonego terytorium nie miałby kto bronić. Z pewnością nie uczyniliby tego Francuzi, a tym bardziej Anglicy. A bez Piłsudskiego nie byłoby w kraju dostatecznego autorytetu, aby zapełnić wojskowe szeregi i skutecznie dowodzić. Mogliśmy niepodległość odzyskać i niemal natychmiast ją stracić. Tak jak w ostatecznym rozrachunku stało się z Ukrainą.

SZACUNEK DLA PRZESZŁOŚCI Ten, kto nie szanuje i nie ceni swej przeszłości, ten nie jest godzien szacunku teraźniejszości ani ma prawo do przyszłości.

20 kwietnia 1922, przemówienie w Wilnie

Podobnie po 1976 roku opozycja mogłaby być zduszona po stokroć łatwiej, gdyby nie ambasador spraw środkowej i wschodniej Europy w Watykanie. To on, niezależnie od intuicji Ronalda Reagana i żelaznego charakteru Margareth...