![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Moniuszko też bulwersuje
Klasyka operowa wychodzi z mody, z premier sezonu można by ułożyć repertuar teatru awangardowego
Gdzie te czasy, gdy widz miał pewność, że w dowolnym momencie może obejrzeć „Traviatę", „Carmen" lub „Toskę". Zagorzałym przeciwnikom opery, twierdzącym, że jest ona skazana na wymarcie, bo wyłącznie odkurza to, co wszyscy dobrze znają, wytrącono oręż z ręki.
Jeśli decydowano się na utwór któregoś z wielkich mistrzów przeszłości, wybór był ambitny: na przykład trudny do wystawienia „Otello" Verdiego (Opera Wrocławska).
Odrabianie zaległości
Częściej dyrektorzy proponowali jednak rzeczy rzadko obecne w Polsce: „Ariadnę na Naxos" Straussa (Kraków) czy „Rusałkę" Dvořaka (Bydgoszcz). Obie te premiery są przykładem teatru tradycyjnego, ale na wysokim poziomie. Warszawa po latach postanowiła wrócić do Wagnera, wystawiając „Latającego Holendra" . Poznań nastawił się na znaleziska wygrzebane w archiwach, takie jak „Demetrio" zitalianizowanego Niemca z pierwszych dekad XIX w. Johanna Simona Mayra (Poznań).
Dziś na operowej scenie nic nie jest takie jak dawniej. Nawet dwie inscenizacje poczciwej „Halki" Moniuszki stały się tematem burzliwych dyskusji, bo Waldemar Zawodziński w Krakowie i Natalia Korczakowska w Warszawie odeszli od standardowych wersji narodowego dzieła. On przedstawił je jako ciąg wręcz rozszalałych wizualnie...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
