Nie trzeba tłumaczyć się z „kacowego”

źródło: Rzeczpospolita

Tomasz Morycz

Urlop na żądanie pracownik zgłasza przełożonemu najpóźniej w dniu jego rozpoczęcia. Wielu szefów jednak interpretuje ten przepis na niekorzyść zatrudnionych, oczekując informacji, zanim przystąpią do zadań.

Charakater dni wypoczynku nie jest jednolity. Wprowadzony od 1 stycznia 2003 r. urlop na żądanie, choć jest bardzo podobny do pozostałego, istotnie się od niego różni (art. 167² k.p.). Te różnice, z powodu skromnej i nieprecyzyjnej regulacji oraz rozbieżności w orzecznictwie i doktrynie, wciąż budzą kontrowersje.

Cechą charakterystyczną urlopu na żądanie jest jego dowolny i niesprecyzowany cel. Choć można go wykorzystać na od dawna planowane wakacje, najczęściej decyzja o jego wybraniu zapada w ostatniej chwili. W teorii takie wolne łączy się z wypoczynkiem, ale w praktyce bierze się go z powodu okoliczności, których nie można było przewidzieć.

Dotyczy to zarówno niespodziewanej awarii samochodu, niedyspozycji zdrowotnej czy konieczności stawienia się w urzędzie, jak i zaspania, zmęczenia czy chęci zrobienia domowych porządków. Może się też zdarzyć, że chociaż powód nieobecności był znany kilka dni wcześniej, pracownik nie dotrzymał minimalnego – przewidzianego w regulaminie pracy – okresu na złożenie wniosku o zwykły urlop.

WĄTPLIWOŚĆ/PROBLEM

To nie spowiedź

Czy pracownik musi informować pracodawcę o powodzie sięgnięcia po ten przywilej? Nie. Skoro w art. 167² k.p. nie przewidziano konieczności wskazania przyczyny, to podwładny nie ma takiego obowiązku (uzasadnienie wyroku Sądu...