Tango Di Stéfano

źródło: AFP

Inwestytura: koszulka dla Beckhama. Rok 2003.

źródło: AFP

Chłopak jak struna: Americas Cup, rok 1947

źródło: AFP

Namaszczenie nowego zawodnika Realu, Ricardo Izecsona „Kaká” (na zdjęciu z synem)

źródło: Plus Minus

Z prawej, od serca: Gina Gonzalez

Jak Forrest Gump futbolu pojawiał się wszędzie tam, gdzie działa się historia: Alfredo Di Stéfano – ostatni wielki naturszczyk, który chciał tylko pograć w piłkę.

Był Leo Messim powojennego futbolu, ale sam pozostał przedwojenny. Był pierwszą gwiazdą piłki rozchwytywaną przez kino, a właśnie wylądował w kiepskiej telenoweli. Jest w jedenastkach wszech czasów razem z Pelem, Franzem Beckenbauerem, Johanem Cruyffem, Diego Maradoną, ale jest też najbardziej zapomnianym z geniuszy futbolu. Beckenbauer to urodzony władca i biznesmen, Cruyff urodzony filozof, Pele urodzony ambasador, Maradona urodzony buntownik. A Di Stéfano po prostu grał.

Nie założył firm, które by zarządzały jego wizerunkiem albo produkowały sprzęt z jego logo. Nie ma swojej fundacji pomagającej optymalizować podatki ani sztabu PR. Nie ma już nawet osobistej asystentki, bo od kiedy tej wiosny ogłosił, że chce się z nią żenić, a nawet mieć dzieci, piątka jego dzieci zrobiła wszystko, by tę przedziwną parę rozdzielić. Coraz bardziej zniedołężniałego ojca, wdowca od ośmiu lat, chcą ubezwłasnowolnić, powołując się na opinię lekarzy. A młodszą od niego o 50 lat Ginę Gonzalez, Kostarykankę, która miała mu przede wszystkim pomagać w pisaniu autobiografii, trzymają od niego z daleka. Narzeczona, kobieta wielu talentów – prawniczka, licencjonowana trenerka i jeszcze do tego dziennikarka sportowa – robi wiele hałasu, pisze listy do wszystkich świętych, nawet do Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej (FIFA), przekonując, że jej...