Śluby raweńskie

autor zdjęcia: Józef Maria Ruszar

źródło: Plus Minus

Koncha w kościele św. Apolinarego in Classe to nie jest sztuka przedstawiająca ludzi i zwierzęta: to instrukcja obsługi osiągania zbawienia wiecznego

autor zdjęcia: Józef Maria Ruszar

źródło: Plus Minus

San Giovanni Evangelista. „Jest tylko biel – czysta świetlistość Nieba pod ciemnym stropem z dębowych belek”

źródło: Muzeum Prado

Odmalowany przez Botticellego koszmar młodego Nastaglio, śniony w nadadriatyckim lesie, nie spełnił się

Niewinnie białe ściany kościoła są białymi plamami historii. Musiały tu być mozaiki lub malowidła. Teraz widzimy już tylko podręcznikową w swej typowości architekturę.

Począwszy od końca IV wieku, pod naporem Germanów rodził się w okropnych bólach nowy, postrzymski świat. W Rawennie ten proces widoczny jest jak na dłoni.  Zmierzch antyku, napór barbarzyńskich, ale zlatynizowanych nieco Ostrogotów, wpływ orientalnego Bizancjum, straszliwy najazd Longobardów – wszystkie te tragedie odcisnęły wyraźne ślady w sztuce i architekturze.

Kolejnego dnia naszej wędrówki robi się późno. Nie możemy trafić, bo coś mi się pomyliło i poszedłem za znakami do św. Jana Chrzciciela. „San Giovanni Evangelista" czy „Baptista" – brzmi podobnie. A różnica olbrzymia, bo kamienny Chrzciciel jest o tysiąc lat starszy... Zły jestem, bo zaraz zamkną kościół na klucz. Tymczasem musimy przeciskać się przez znudzonych kazaniem uczestników ślubu i dyskretnie chować się za kolumnami. Dzięki ogołoceniu z malowideł kościół jaśnieje jak Partenon w słońcu, widziany od wewnątrz. Jest tylko biel – czysta świetlistość Nieba pod ciemnym stropem z dębowych belek. A niżej białe kwiaty dekorujące ławki. Ślub wygląda przepięknie, a panna młoda „jako ta lilia wodna" z psalmów Dawida.

Kapłan każe przejmująco. Nie wiem, co mówi, choć wiem, o czym – zapewne o miłości. Modulacja głosu perfekcyjna. Moja złośliwa część duszy przypomniała mi wierszyk Herberta, napisany pewnie pod wpływem zaburzeń wątroby po wysłuchaniu...