Czarna krew, miłość wszechrzeczy

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Ma literatura polska wirydarze, lipy i altanki (Maryli). Ma też ogród w Milanówku

autor zdjęcia: Aleksander Jałosiński

źródło: Forum

Jarosław Marek Rymkiewicz w roku 1975, w czerni i bieli

źródło: Plus Minus

Pastuszek Chełmońskiego, Jarosław Marek Rymkiewicz, Wydawnictwo Sic! 2014

Wierszami Jarosława Marka Rymkiewicza wydanymi w tomie poezji „Pastuszek Chełmońskiego" rządzi ciemność. Kluczowy przymiotnik otwierający drzwi 
do świata tej liryki to „czarny".

„Pastuszek Chełmońskiego" ukazuje się osiem lat po zbiorze „Do widzenia gawrony" i cztery po „Wierszach politycznych". O ile ten pierwszy przyniósł nowe utwory powstałe po roku 2002, czyli roku wydania „Zachodu słońca w Milanówku" (za który, warto przypomnieć, poecie przyznano Nagrodę Nike), o tyle w tym drugim znalazły się utwory – nomen omen – polityczne w temacie i wymowie, wybrane z wcześniejszych tomów.

Nie sposób nie dodać w tym miejscu, że „Wiersze polityczne" zamykały trzy wiersze premierowe: „Kirasjer Fet", „Wiersz dla Ignacego Rymkiewicza (na jego pierwsze urodziny)" oraz „Do Jarosława Kaczyńskiego", a także szkic „Czego uczy nas Adam Mickiewicz?", w którym poeta przedstawił swego rodzaju autokomentarz, zaprezentował dobitnie swoje stanowisko ideowe. Wszystkie trzy wiersze zostały przedrukowane w „Pastuszku Chełmońskiego".

Przyznaję, że obawiam się nieco, iż recepcję tego zbioru – uprzedzając fakty, ponad wszelką wątpliwość świetnego – zdominuje dyskurs sporu politycznego, a nie konieczność refleksji stricte literaturoznawczej. Bronić Jarosława Marka Rymkiewicza przed jego rzeczywistymi bądź potencjalnymi politycznymi adwersarzami jednak nie zamierzam, jego poezja broni się sama, jak każda poezja wybitna. Słowo autora „Pastuszka Chełmońskiego" to...