Mury, zasieki, zapory

źródło: 123RF

Miasteczko Nogales, Arizona, Ameksyka. Granica Północy i Południa

źródło: AFP

Granica dwóch Korei. Mieszkańcom Południa (na zdjęciu) pozostaje składać ofiary za krewnych po drugiej stronie zasieków

źródło: AFP

Hiszpańscy żołnierze na patrolu w Ceucie. Wysunięta placówka Europy

Wbrew marzeniom żywym w naszej części świata, upadek żelaznej kurtyny 
w roku 1989 wcale nie oznaczał końca murów dzielących państwa. Stawiane są coraz częściej – przede wszystkim po to, by utrudnić wędrówkę szturmującym oazy dobrobytu emigrantom.

Druciany płot w Ceucie ma około 6 m wysokości. Wieńczy go drut kolczasty z ostrymi jak brzytwa metalowymi żyletami. Pokonanie tej przeszkody nie jest proste i musi się skończyć mocnym pokaleczeniem. I tak nie gwarantuje to sukcesu, bo większość desperatów wyłapują hiszpańscy pogranicznicy. Mimo to prawie każdej księżycowej nocy kilkudziesięciu młodych Afrykanów koczujących po marokańskiej stronie granicy podejmuje ryzyko.

W ciągu pierwszych trzech miesięcy tego roku przedostać się na teren kontrolowanych przez Hiszpanię północnoafrykańskich enklaw (a więc na obszar upragnionej Unii Europejskiej) udało się ok. 1300 osobom. Ostatni masowy „szturm" przypuścili rankiem 1 maja. Na hiszpańską stronę przedarło się wtedy około 140 uciekinierów z krajów subsaharyjskiej Afryki. Prawie w tym samym czasie kilkunastu innych utonęło, próbując wpław pokonać graniczne umocnienia.

Kurtyny w Afryce

To samo dzieje się w Mellili, innej hiszpańskiej enklawie w Afryce Północnej. Tłumy potencjalnych migrantów koczują w lesie na przygranicznym wzgórzu Gourougou i co jakiś czas próbują szczęścia. – Prędzej czy później części z nich się udaje, bo po prostu nie mamy tylu funkcjonariuszy, by skutecznie strzegli granicy – mówi hiszpańskim dziennikarzom Miguel Marin, członek miejscowej rady miejskiej. Pod koniec kwietnia madrycki...