Cała załoga na pomoc ułomnym i pokrzywdzonym

Pracodawcy nie mogą być organizatorami zbiórek publicznych. Wolno im jednak popierać inicjatywę pracowników polegającą na wsparciu wybranych organizacji czy ubogich rodzin. Dzięki zbiórce datków 
w zakładzie sfinansują też leczenie chorej koleżanki.

18 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z 14 marca 2014 r. o zasadach prowadzenia zbiórek publicznych (DzU z 2014 r., poz. 498, dalej ustawa). Zastąpiła poprzednią ustawę z 1933 r. Z nowymi przepisami powinni zapoznać się wszyscy pracodawcy, którzy wprowadzili bądź dopiero planują uruchomienie zbiórki wśród załogi jako jednej z form wolontariatu pracowniczego.

Bardziej odpowiedzialni

Wolontariat pracowniczy to działalność pracodawcy wdrażana po to, aby promować tzw. społeczną odpowiedzialność biznesu (z ang. Corporate Social Responsibility – CSR). Polega ona na tym, że szef podejmuje oraz wspiera aktywność charytatywną na rzecz wybranych organizacji, instytucji czy konkretnych osób wymagających pomocy. Działania te realizują jednak osoby zatrudnione w firmie.

Zbiórki wolontariatowe w zakładzie najczęściej skupiają się na gromadzeniu pieniędzy oraz przedmiotów potrzebnych do życia, takich jak: ubrania, żywność, pomoce naukowe, zabawki czy środki higieny. Zebrane datki (rzeczy i pieniądze) przekazuje się wybranym organizacjom społecznym, instytucjom publicznym lub fundacjom. Przykładowo: przed Bożym Narodzeniem wielu pracowników angażuje się w ogólnopolską akcję przygotowania paczek dla ubogich rodzin. Zbiórki prowadzi się także wtedy, gdy pomocy wymaga konkretna osoba, w tym pracownik zakładu. Z tych pieniędzy opłaca się np....