Konstytucja RP jako pospolita wymówka

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Mimo dużej komercjalizacji wizerunek 
w dalszym ciągu pozostaje niezbywalnym dobrem osobistym. Wykluczona jest możliwość jego zrzeczenia się czy też przeniesienia go na inny podmiot 
– polemizuje prawnik.

Małgorzata Świeca

Tekst „Członek reprezentacji zrzeka się wizerunku" autorstwa Piotra Podgórskiego („Rz" z 5 sierpnia 2014 r.) wymaga kilku  istotnych uwag polemicznych. Nie tylko zawiera liczne uchybienia merytoryczne, ale również prezentuje tezy o niekonstytucyjności art. 14 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie w aspekcie nadmiernej ingerencji w wolność człowieka oraz bezprawnego wywłaszczenia. Tezy te z punktu widzenia konstytucjonalistów są zbyt daleko idące i cechują się znacznym stopniem abstrakcji.

Niezbywalne dobra

Na wstępie wyjaśnienia wymagają elementarne zagadnienia dotyczące samej istoty pojęcia „wizerunek",  jako wartości podstawowej, jednej z katalogu dóbr osobistych jednostki. W komentowanej publikacji wskazano kilkakrotnie procedury określane błędnie jako „zrzeczenie się wizerunku", „cedowanie wizerunku sportowców", „przejście wizerunku ex lege". Tymczasem dobra osobiste są nieodłącznie związane z człowiekiem jako prawa niemajątkowe, niezbywalne i niedziedziczne, gasnące wraz ze śmiercią osoby uprawnionej. W konsekwencji mimo znaczącego stopnia komercjalizacji wizerunku we współczesnym społeczeństwie wykluczona jest możliwość jego zrzeczenia się czy też przeniesienia go na inny podmiot. Niemożliwe jest również pozbawienie człowieka tego dobra osobistego....