Stare malowidła i nowa technika

autor zdjęcia: Maciej Wojtala

źródło: Rzeczpospolita

„Bal maskowy” – plakat do premiery otwarcia

źródło: Opera na Zamku

XVI-wieczne polichromie zachowane w dawnej Wieży Więziennej

źródło: Opera na Zamku

Zamek Książąt Pomorskich odbudowany po II wojnie światowej

Po trudnych latach wraca do odmienionej siedziby. Teraz pora na realizację ambicji artystycznych.

Zaplanowana na 20 listopada wielka gala rozpoczyna trzeci rozdział w prawie 60-letniej historii Opery na Zamku. Każdy był inny, niepowtarzalny, na swój sposób trudny i zarazem ciekawy, a teatr kilkakrotnie przy tym zmieniał nazwę.

Potulicka i książęta

Okres pionierski szczecinianie nazywają po prostu Potulicka, od ulicy, przy której teatr znalazł pierwszy dom. Gościny użyczyła mu Milicja Obywatelska, oddając artystom w swej siedzibie salę gimnastyczną, do której dobudowano scenę. Podczas pierwszej premiery, w sylwestrowy wieczór 1957 roku, między sceną a widownią istniała jeszcze metrowa przerwa, przez którą wpadały płatki śniegu, więc publiczność siedziała w paltach i w futrach.

Wszyscy i tak byli zadowoleni, ponieważ gdy w połowie lat 50. władze postanowiły stworzyć Operetkę Szczecińską, na początek użyczono jej dom kultury zjednoczenia budowlanego. Szybko jednak trzeba się było stamtąd przenosić w inne miejsce. Pierwszym dyrektorem został Jacek Nieżychowski, znany później z estradowych występów jako jeden z Silnej Grupy pod Wezwaniem. Szefem Operetki okazał się sprawnym, przede wszystkim dlatego, że mimo pionierskich warunków potrafił ściągnąć artystów z różnych teatrów w kraju.

Rozdział drugi rozpoczął się dwie dekady później, gdy Operetka przemianowana na Teatr Muzyczny przeniosła się do...