Maratończyk musi być cierpliwy

źródło: PAP

Rozmowa | Bieg to nie zawsze tylko krew, pot i łzy – mówi Henryk Szost, rekordzista Polski w maratonie, najlepszy Europejczyk w tej konkurencji podczas igrzysk w Londynie.

Rz: Zacznijmy od porażki. Próbował pan sił w biegach narciarskich, ale coś poszło nie tak.

Henryk Szost: Zacząłem się w to bawić dopiero w wieku 17–18 lat i nie mogłem złapać techniki. Mimo dużej wytrzymałości organizmu moje starty nie wychodziły zbyt dobrze. Zniechęciłem się.

Wtedy zapadła decyzja o bieganiu?

Wtedy w ogóle skończyłem ze sportem. Postanowiłem, że zajmę się szkołą, postawię na inne zainteresowania. Ale trener, który wcześniej ze mną pracował w Muszynie, skąd pochodzę, podpowiedział, że coraz popularniejsze stają się biegi górskie. A ja w okresie przygotowawczym do nart bardzo lubiłem biegać w okolicach Jaworzyny Krynickiej. Jeżeli nie narty, to może spróbujmy biegów górskich, pomyślałem. I odpaliło. Pierwszy taki bieg zaliczyłem w Dukli koło Krosna i od razu zająłem miejsce na podium. To były młodzieżowe mistrzostwa Polski – wychwycili mnie tam ludzie zajmujący się biegami górskimi i postanowiłem, że pójdę w tym kierunku. Na zasadzie zabawy.

Później przyszły biegi uliczne.

Tu już można było trochę zarobić. Im dalej, tym lepiej mi szło. W końcu poczułem, że mogę z tego żyć. Po drodze startowałem jeszcze na bieżni. Zdobywałem medale mistrzostw Polski na 5 i 10 tysięcy metrów. Moja droga biegła trochę na opak, bo zazwyczaj to z bieżni...