Pływanie w rytm rymów

źródło: materiały prasowe

- Medale to tylko wynik drogi, którą trzeba przejść, chociaż miałem też dużo szczęścia - mówi Wojciech Makowski, pływak, medalista igrzysk paraolimpijskich w Rio de Janeiro, zwycięzca plebiscytu na najlepszych sportowców Warszawy 2016 roku.

Rz:Zdobył pan tytuł sportowca Warszawy, ale pochodzi z Kielc...

Wojciech Makowski: Tak, i właśnie tam, kiedy miałem siedem czy osiem lat, rodzice zaprowadzili mnie na basen. To tradycja rodzinna, mój tata i brat również byli pływakami. Niestety, w Kielcach nie mogłem trenować wyczynowo – nie było ani trenera, ani warunków dla osoby niewidomej. Do końca gimnazjum pływałem więc amatorsko.

Pływanie było pierwszym i jedynym sportem?

W liceum przyszło więcej nauki, trzeba było się na niej skupić, ale nie porzuciłem sportu – biegałem z przewodnikiem, dużo czasu spędzałem w siłowni. Lubię być w ruchu. Do pływania wróciłem już w Warszawie, po drugim roku studiów na Wydziale Zarządzania UW. Musiałem „wyrobić" WF i tak trafiłem do sekcji pływackiej niepełnosprawnych. Dzięki temu poznałem trenera Waldemara Madeja, z którym trenuję do dziś. Uznał, że mam talent i chciałby przygotować mnie do igrzysk paraolimpijskich w Rio de Janeiro. To brzmiało jak utopia, bo pogodziłem się już z tym, że nie będę sportowcem. Do dziś nie chce mi się wierzyć – chyba najlepsze rzeczy dzieją się przez przypadek.

Pana kariera wygląda jak marzenie, co zawody to medal: mistrzostwa Polski, Europy, świata, w końcu igrzyska.

Te medale to tylko wynik drogi, którą trzeba przejść, chociaż miałem też dużo szczęścia. Pięknie to...