Coraz więcej myślących piłkarzy

autor zdjęcia: Stanisław Rozpędzik

źródło: PAP

Arkadiusz Głowacki, 29-krotny reprezentant, sześciokrotny mistrz Polski, dwukrotny zdobywca Pucharu Polski.

Obrońca Wisły Kraków Arkadiusz Głowacki o swojej karierze i o tym, jak zmieniali się piłka i piłkarze.

Rzeczpospolita: Pamięta pan swój debiut w ekstraklasie?

Arkadiusz Głowacki: Jakby to było wczoraj. 7 maja 1997 roku. W 53. minucie meczu Lech – Amica Wronki kontuzji doznał środkowy obrońca, Gwinejczyk Sekou Drame. Trener popatrzył na ławkę, na której siedziałem ja, osiemnastoletni debiutant i Marcin Godlewski, który rzadko wchodził na boisko. To, co wtedy powiedział trener, nie przeszłoby nawet w filmie Pasikowskiego. On tych słów nie kierował do nas, chodziło mu bardziej o beznadziejność sytuacji, w jakiej się znalazł, co podkreślił słowami, które w tekstach się wykropkowuje. Jak na wymarzony debiut dla mnie, wtedy osiemnastolatka, to też nie była sytuacja komfortowa, a słów trenera nie dało się nazwać mobilizacją.

Ale przynajmniej już na początku dowiedział się pan, że nie będzie łatwo. Kim był ten trener?

Pan Ryszard Polak, były bardzo dobry piłkarz ŁKS. To był też dobry trener i wcale nie wulgarny. Pana Polaka zachowam w jak najlepszej pamięci. Dotarło do mnie wtedy, że normalni ludzie na takich stanowiskach też miewają problemy, bo ich plany czasami przekreśla rzeczywistość. Ale to były drobiazgi. Najważniejsze, że spełniły się marzenia moje i taty. W moim pokoleniu każdy chłopak urodzony w Poznaniu powinien przecież grać w Lechu.

Jednak trafił pan do tego klubu trochę okrężną...